Όπως ο βασιλιάς ένα ποτήρι στο κυνήγι
πιάνει να πιεί –οποιοδήποτε, στην τύχη– μοναχός του,
και όπως, κατόπιν, το φυλάει ο πρώην κάτοχός του
ωσάν ποτέ να μην υπήρξε, να!, έτσι καταλήγει
καμιά φορά και η μοίρα, διψασμένη, να οδηγήσει
το χέρι της στο στόμα να της φέρει το ποτήρι
να πιεί, και να ήπιε. Της μικρής ζωής της το χατίρι
μετά έκανε: μην και της σπάσει, τό ’βγαλε απ’ τη χρήση
και τό ’κλεισε από φόβο σε βιτρίνα, στην προθήκη
όπου είχε τα πολύτιμά της, κι έχοντας το γνώθι
πως το ακριβό, το ατίμητο, ιδιότητα είναι δάνεια.
Κι εκεί έμεινε σαν ξένο δάνειο και σαν υποθήκη,
και απλώς εγέρασε, έως που στο τέλος ετυφλώθη –
και ουδέποτε ήταν ακριβή, ούτε και ποτέ της σπάνιο.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου