Αναδύεσαι. Τα σκοινιά που σε βαστούσαν στο βράχο τα ’φαγε το κύμα, η προσευχή του κάβουρα κι οι στεναγμοί των πνιγμένων. Ταξιδεύεις στις θάλασσες. Ο άνεμος σου δίνει μια κάθε τόσο, θέλοντας να σε καταποντίσει. Χάνεσαι• σε λίγο πάλι αναδύεσαι μεσ’ από τ’ αφρολούλουδα.
Έρχεσαι συχνά όταν είναι γαλήνη κάτω απ’ τα παράθυρά μου. (Δεν μπόρεσα όμως ποτέ να ξεχωρίσω καλά τη μορφή σου). Αλλά έρχεσαι και με τη θύελλα.
Είσαι νησί από ελαφρόπετρα ή μήπως ναυάγιο από ανάμνηση;
***
Κοντά στο φράχτη του κήπου είναι η στέρνα, πράσινη, γεμάτη δυόσμο κι άσπρα νερολούλουδα• μόλις πλησιάζει η μύτη να τα μυρίσει, ανοίγουν και σκίζονται ως το κοτσάνι. Στο βάθος τρέμει –ασχημάτιστο μαργαριτάρι- το θαμπό μεδούλι του πάθους.
***
Αφού το χάϊδεψε ώρα πολλή με το ερωτικό της βλέμμα, άπλωσε τη φούχτα της να το τσακώσει. Το αχλάδι όμως οργισμένο, χτυπώντας την στο χέρι, ξέφυγε, στήθηκε ορθό στην ουρά του και άρχισε να χορεύει πάνω στο τραπεζομάντηλο έναν άγριο, απειλητικό χορό.
Η Κρύπτη, εκδ. στιγμή, 1991
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου