Διαισθητικά, ο Κάφκα αντιλαμβανόταν την τραγική μοίρα του, γι’ αυτό και ολόκληρο το έργο του είναι ποτισμένο από ένα βαθύ αίσθημα απελπισίας. Η διαίσθησή του δεν λάθεψε. Τα δύο αδέρφια του πέθαναν σε μικρή ηλικία, ενώ οι τρεις αδερφές του δολοφονήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Όσο για τον ίδιο, προσβεβλημένος από φυματίωση, πέθανε τη στιγμή που άρχιζε να ζει όπως ακριβώς επιθυμούσε. Όταν δηλαδή ξέφυγε από την αρνητική επιρροή του πατέρα του και μετακόμισε στο Βερολίνο, στο σπίτι της συντρόφου του Ντόρας Ντιαμάντ, προκειμένου να αφοσιωθεί στο έργο του.
«Ο αληθινός δρόμος περνάει πάνω από ένα σκοινί που δεν είναι τεντωμένο ψηλά, αλλά λίγο πάνω από το έδαφος. Φαίνεται πως σκοπός του είναι να σε κάνει να σκοντάφτεις πάρα να βαδίζεις παραπλεύρως του», έλεγε πικρόχολα.
Πρόλαβε να γίνει αθάνατος, αλλά δεν πρόλαβε να ζήσει.
Επικίνδυνοι συγγραφείς, σελ. 516-517
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου