Βλέπω το χέρι μου να χαμηλώνει
τη γη να εκλιπαρεί και το χώμα
πάλι ν’ αγγίζει, από το χώμα
απόκριση να περιμένει κι από το νερό
το αιώνιο μάθημα να παίρνει.
Ό,τι διδάχτηκες μες τις πυκνές στιβάδες
του πνεύματός σου είναι φυλαγμένο
ν’ αναδυθεί μια μέρα για να σε στηρίξει
κι οι σπόροι οι θαμμένοι μέσα σε τάφο
κάποτε τον ήλιο θα δουν˙
μα, η ελπίδα είναι άγευστη πια
σαν καρπός από λιπάσματα βιασμένος
Πηγή: Βικτωρία Θεοδώρου, Ουρανία, Αθήνα, Κέδρος 1999.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου