Ο αέρας ο ίδιος είναι ένα λουλούδι
ΤώραΜου χτυπάει το πρόσωπο
Μου δροσίζει τα μάτια
Σκέφτομαι τα χαμηλά σπίτια
Τα ταπεινά τους τούβλα
Οι άνθρωποι ανεβαίνουν στα δωμάτια
Γδύνονται κι ο ύπνος τούς παίρνει
Ντύνονται και το πρωί τους φέρνει
Ίσαμε την πόρτα
Στοχάζομαι τα λουλούδια
Στα περιβόλια των σπιτιών
Εκείνους που δεν είδαν άλλα λουλούδια
Και με τέτοια λουλούδια
Με την αυγή στην αγκαλιά τους
Μπήκαν στον ουρανό να κοιμηθούν.
Γιώργος Σαραντάρης, Ποιήματα, εκδ. Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2011, σ. 450.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου