δε θέλω περιφρόνηση -μάλλον
επιθυμώ να προκαλώ την αηδία
να με σιχαίνονται και να με αποφεύγουν
να κάνω οτιδήποτε να με ξεφορτωθούν
τους εκνευρίζει το θέαμα της απλυσιάς
Tα βρόμικα ρούχα που φοράω
η μυρωδιά που αποπέμπω
είμαι ένας αποδιοπομπαίος τράγος
το περίσσευμα του καπιταλιστικού θαύματος
το σκουπίδι της πλουτοκρατίας
το φαρμακερό μανιτάρι του πλεονάσματος
με τρέφουν για να κοιμηθούν ήσυχοι
τις νύχτες χωρίς εφιάλτες και κακά
προμηνύματα -όταν και αν
γκρεμιστεί το οικοδόμημα θα 'ναι
όλοι σαν εμένα- μα εγώ θα
επιζήσω -έτσι κωλοπετσωμένος
που είμαι- οι αχαμνοί θα χαθούνε
Δεν έχω μίσος για κανένα -δεν
είμαι επαναστάτης- είμαι μια περίπτωση
ένα σύμπτωμα -μια κακή σύμπτωση-
όταν μ’ έδιωξε η τελευταία νοικοκυρά μου
δεν είχα πού να πάω -ήμουν απένταρος
έμεινα στο δρόμο με μια βαλίτσα
κανένας δεν είχε χώρο να με βολέψει
ούτε για μια νύχτα- τα άσυλα
ήταν γεμάτα- δε με δεχόντουσαν
η πρώτη νύχτα ήταν δύσκολη
όμως το ξημέρωμα ήταν ωραίο
έκανα γυμναστική στο πεζοδρόμιο
στο συσσίτιο των απόρων μου 'δωσαν
ένα πιάτο φαΐ -δεν έμοιαζα ακόμα
άστεγος- και με κοίταζαν με υποψία
μια γυναίκα μου ’κλεισε το μάτι
πίσω από μια παράγκα σμίξαμε
αυτό το σπίτι, αυτό το κρεβάτι
ο Θεός να με γλιτώσει απ’ το κρύο.
Νάνος Βαλαωρίτης - Άστεγος ο Μέγας (2004)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου