«Είναι αργά πια για να ζητήσεις χάρη!» φώναξε ο δήμιος και μ’
άρπαξε απ’ τα μαλλιά, εγώ στεκόμουν στη σκάλα – τρόπος του
λέγειν, απλώς είχα έρθει για μια επίσκεψη στο σπίτι της πλούσιας
θείας, αλλά η καταδίκη ήταν παλιά, εξάλλου τ’ απογεύματα περ-
νούσαν οι γύφτοι με τις αρκούδες, άνοιγα τότε το παράθυρο κι έδινα
οδηγίες στους ναυτιλομένους, ή τις πιο θλιμμένες μέρες, άφεση σ’
εκείνους που μας πρόδωσαν , « να με θυμάσαι, έλεγε ο πατέρας,
αλλιώς θα’ χω πεθάνει δυο φορές», ξεψύχησε το ίδιο βράδυ κι οι
τοίχοι του νοσοκομείου γκρίζοι και σκυθρωποί. Αργότερα μ’ ένα
φλάουτο προσπάθησα να συγκρατήσω τον καιρό.
Τώρα γερνάω – και ονειρεύομαι να περπατήσω πάνω στη θάλασσα.
Τάσος Λειβαδίτης ( 1922 -1988)
Βιολέτες για μια εποχή -Εκδόσεις Κέδρος 12/1995.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου