Γιάννης Σκαρίμπας-Έρωτας ζωγράφος

Τρελλαμένος κι ανήμπορος θα κινήσω ένα δείλι
με δεμένο στα μάτια μου το μαντίλι διπλό,
αχ, τυφλός! να μη σκέφτωμαι, να μη στρέφη σφοντίλι
της ζωής το ταμπλώ.

Στα σβηστά και στ' αμίλητα να πηγαίνω' θα τρέμη
η Χαλκίδα — κατάρατη — ένα μάτσο πληγές!
Ήταν χρώμα τα σπίτια της, ζουγραφιές οι ανέμοι,
και οι δρόμοι μπογιές!

Μαθητούδι μου ο ερωτάς μες στις ρούγες κοντά μου
και ζωγράφος εμάθαινε με παλέττα τρελλή,
στις μπογιές όπως έφτανε εβουτούσε - και να μου
η ζωή παρδαλή!

Το σπιτάκι της κόκκινο τόχε βάψει, και γκρίζα
τα γυρτά παραθύρια του - δυο γραμμές μολυβί
είχε σύρει για (τάχατες) κυπαρίσσα, απ' τη ρίζα
μες σε φόντο μαβί.

Κουτουρού μες στα χρώματα εβουτούσε! Μια φλόγα
είχε κάμει την όψη της, τα μαλλιά της καπνούς!..
Τι να πης; Ανακάτεψε τις καρδιές - δεν ενόγα,
δεν του έφταν' ό νους!

Και θα φύγω. Στα τρίστρατα (και τρελλόν θα με λένε)
με δεμένα τα μάτια μου και στο χέρι ραβδί,
θα πουλώ την εικόνα της - ζουγραφιές που με καίνε,
αναμμένο δαδί!..