Μήτσος Λυγίζος-Τρία Ποιήματα

 Αυτοβιογραφία Πολίτη του 20ου Αιώνα

Όπου κι αν πάω,η ερημιά του κόσμου με πληγώνει

Ο κόσμος είναι η αγωνία μου κ' εγώ παιδί του τρόμου του

Χρόνια βαδίζω τις στεριές και σε στεριά δεν έφτασα.

Χιλιάδες πάνε κι έρχονται πατώντας την καρδιά μου.

Το πρόσωπό μου τόχουν σκαμμένο οι πυρκαγιές.

Τα χρονια μου ρημάχτηκαν στους δρόμους των ανέμων.

Εχω κατι μικρα παραδαρμενα αισθηματα

Που μοιάζουν με χαρταετούς σε λόφο ανυψωμένους.

Κ' είμαι ο φριχτός υπήκοος του πανικού που πελεκάει

Σ' ένα αθεράπευτο όνειρο το σχήμα της οργής του

1946

Στίχοι των δύσκολων καιρών

Στα μάτια μας λάμπει ο θυμός κι όμως σκυφτοί προσμένουμε

Κάθε μας βήμα σκάβεται απ' τα βάραθρα του τρόμου

Την αυριανή μας συμφορά την προδικάζει ο φόβος μας

Ο φόβος είναι που ψυχρά γράφει την καταδίκη μας.

Κάθε μια μέρα που περνά και μια χαμένη μαχή.

Κ' όμως η μάχη δίνεται κι ας μην αγωνιζόμαστε

Κ' όμως η μάχη δίνεται κι ας μένουμε παραμέρα

Κ' ο φόβος μας κυρίαρχος γράφει τη συντριβή μας

Κ' όμως ο φόβος έχει πάντα μια γυμνή πλευρά

Έχει ένα μέρος ξέσκεπο να θριαμβεύσει το μαχαίρι μας,

Έχει ένα δρόμο ερημικό που περπατάει μοναχος,

Κ' εκεί μπορεί να δώσουμε τη μάχη μας,

Εχτός κ' αν τώρα πάλι το μαχαίρι μας

Τόχει σκουριάσει ο φόβος.

Μικρή Μπαλλάντα

Τρεις φουκαράδες ταχυδρόμοι Βρέθηκαν σ' ένα σταυροδρόμι. Κ' είπε ο καθένας τα δικά του Ματώνοντας τα μυστικά του. Χορτάσαν πια για τόσα χρόνια Τη στέρηση, την καταφρόνια Κ' είπαν για τόνα και για τ' άλλο Και για τον Ύπνο το Μεγάλο Κι οι τρεις θα θέλαν νάχαν φύγει Σε μι' άλλη γη, σ΄ ένα ταξίδι Και μια που στη ζωή τους όλη Βουλιάξανε στην ίδια πόλη, Τώρα πια δε ζητούσαν άλλο Παρά ένα αρμένισμα μεγάλο. Μεγάλο και μοναδικό τους. Κ' ας ειν' το πιο σπαραχτικό τους. Κ' έφυγαν πάλι περπατώντας Τρεις δρόμους χώρια,αγκομαχώντας. Μόνο που τώρα τίποτ΄ άλλο Σ΄ αυτό τον κόσμο το μεγάλο Μη έχοντας νάναι δικό τους, Κ' οι τρεις με βήμα κουρασμένο, Σ' αυτόν τον τόπο το θλιμμένο Ζηλεύανε το θάνατο τους

Αλεξανδρεια 1949

Μουσική, Αθήναι 1956, εκδόσεις Μιχ.Σαλιβέρου