Τώρα μόλις γυρίζω απ’ τους ανθρώπους.
Τους μίλησα πολύ για την αγάπη.
Πληγώθηκα γι’ αυτούς. Ήμουν μαζύ τους
κι’ ήμουνα μόνος, πάντα προσπαθώντας
νάμαι μαζύ τους. Όμως, πάνω απ’ όλα,
τύραννοι, δεσποτάδες, βασιλιάδες,
θέριζαν τις ελπίδες!
Ναι, εκεί κάτω,
σ ‘άξενους δρόμους λάβωσα τη ζωή μου,
διψώντας δικαιοσύνη και διψώντας
ελευθερία!
Συχνά, παραμιλώντας,
έβλεπα μες στον ύπνο μου πως τάχα
κατάφευγα σε σένα. Κι’ είχες πάντα
φωτιές από μικρούς ήλιους ανάψει
για μένα τον ικέτη! Κάθε μιά σου
πέτρα και κάθε ρίζα σου, με παίρναν
όπως ήμουν γυμνός και μ’ ασφάλιζαν
απ’ όλους τους καιρούς!
Καταλαβαίνω!
πρόσμενες να με ιδείς όπως το δέντρο
που κουνιέται από τ’ άνθη του. Όμως, όχι!
χρειάζεται πολύς ήλιος για ν’ ανθίσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου