Ή την έχεις τη μελαγχολία
ή δεν την έχεις.
Κάπως έρχεται
και συνυφαίνεται με το δέρμα.
Την υποδέχτηκε σιωπηλός
σε μια γωνιά του κήπου,
του παιδικού, για να είμαστε ακριβείς.
Το πρόσκαιρο ίσως άρωμα του γιασεμιού,
ή ένα θρόισμα σε ξεραμένα φύλλα,
ή κάποιο παράθυρο που έκλεισε απότομα
κόβοντας στα δυο τη μέρα,
του άφησαν δια παντός υπόνοια εφήμερου
και νύξη τέλους.
Την αναγνώρισε
σαν γνώριμη παλιά,
και μ’ έναν τρόπο
έπλεξαν τα χέρια.
Ο ήλιος έγλειφε το κόκκινο πεζούλι,
όπου μια μύγα αλώνιζε στη μάντρα
σαν πάνω από ανοιχτή πληγή.
Τα πράγματα άλλο είναι
κι άλλο φαίνονται,
σκέφτηκε το απομεσήμερο εκείνο,
που οι φωτοσκιάσεις του παρέπεμπαν
σε καλοκαίρι καθαρόαιμο έως τότε.
Μετά τον φώναξαν να μπει στο σπίτι
και τίποτα δεν ήταν όπως πριν.
Πίσω από τζάμια θολά, Εκδόσεις Πατάκη, Νοέμβριος 2021.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου