Το λαιμό μου σφίγγεις στο γυμνό σου γόνα:
τιμωρία στης κλίνης τον αγώνα
μέσα στο ίδιο μου το αίμα να πνιχτώ
σαν του μακελάρη το σφαχτό.
Σκότωσέ με ανίσως περιμένεις
ανακούφιση μιας πράξης προδομένης.
Κράμα μίσους κι έρωτα έχει γίνει
η καρδιά μου και πλέει μες στην οδύνη.
Τα μαλλιά σου χαϊδεύω, απαλά τόσο,
καθώς χωρίζει η νύχτα από τη μέρα.
Από τον πόνο, λέω, να σε σκοτώσω,
- μα σου φιλώ τα μάτια σα μητέρα.
Ανθολόγιο στην ποίησή του, Δοκιμάκης 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου