Αντώνης Φωστιέρης-Ποιήματα

 ΨΥΧΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Ψυχή σημαίνει πεταλούδα.

Ευφάνταστη αμφισημία Πατικωμένη ανάμεσα Σε φύλλα λεξικού. Λιγάκι πριν από το Ψύχος.

Ή μάλλον Όχι αμφισημία: Ευφημισμός.

Σα να μπορούσε

Να 'χε βούλες με φτερά

Εαρινή αγαθότητα

Το αόρατο

Που τρώει

Τα σωθικά.

Να πέταγε

Και δεύτερη φορά

Της σάρκας Το ακόρεστο Σαράκι.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΙΔΕΕΣ

Πνεύμα σημαίνει φύσημα.

Όμως μη σπεύδεις. Άλλο το έωλο
Ρουθούνισμα μιας αύρας άλλο η λαίλαπα
Ενός γερού βοριά. Και πώς εσύ
Με πρωτοβάθμια σκέψη να εκπορθήσεις
Ποίημα;
Θυμάσαι: Πρέπει πρώτα να συλλάβει ο νους
Κι έπειτα η καρδιά θερμά να αισθανθεί.
Σαφείς οι οδηγίες. Λακωνικότατες.
Και όταν λέμε πρώτα να συλλάβει ο νους
Δεν εννοούμε σίγουρα τόπους κοινούς. Αθέατα
Νυστέρια ολόγυρα ορθοτομούν τα βάθη
Εγκέφαλοι μιας νέας εποχής εκφράζουνε
Το αόριστο
Με όλως ακριβή
Αοριστία.

Όπως και να 'χει
Ο Μαλλαρμέ το απέκλεισε:
Η ποίηση δεν γίνεται με ιδέες.
(Ωραία ιδέα. Μπορεί να γίνει ποίημα; Δύσκολο).

Άρα
Σου μένει το αίσθημα.

Το αίσθημα σου μένει
Συντριβής
Για τον αιώνιο θρίαμβο
Των αισθημάτων.

ΠΝΕΥΜΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΥΣΗΜΑ

Ψυχή σημαίνει πεταλούδα. Πνεύμα σημαίνει φύσημα.

Γι' αυτό κι ο άλλος τόπος θα 'ναι Χλοερός

Να βοσκούνε ανθούς οι πεταλούδες Γι' αυτό θα 'ναι αναψύξεως Απ' τον πολύν αέρα Που φυσά.

Κι ίσως γι' αυτό Ποτέ από κει Κανένας δεν απέδρα.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Μαθαίνω κάνει πάντα παγωνιά.
Κι εσύ δεν πήρες φεύγοντας
Ούτε κουβέρτα.

Να σκεπάζεσαι καλά
Με το χώμα σου.

ΣΑΡΚΟΒΟΡΑ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

Απ' την αυλή ακούω το γάβγισμα Του λύκου.

Στα μαλακά του καναπέ

Την τίγρη γουργουρίζοντας.

Κι όπως βραδιάζει γρήγορα

Σαύρες κροκόδειλοι

Ως το ταβάνι αναρριχώνται

Σαμιαμίδια.

Γι' αυτό χτυπάει

Συναγερμό

Στο στήθος

Το ταμ-ταμ'

Να θυμηθώ

Πως κάποτε

Τ' αρχαίο τους αίμα

Μ' ένα νέο βρυχηθμό

Θα μας ξεσκίσει.

Κούτσουρα έχει. Ασ' τη να καίει

Την τηλεόραση ως αργά

Και πριν προλάβουν

Να μας βρουν

Πάμε τρεχάτοι

Να κρυφτούμε

Στη σπηλιά

των σκεπασμάτων.

ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΠΕΤΟΥΝ

Ο αναμάρτητος πρώτος βαλέτω. Αυτός Που δεν του πέρασε ποτέ απ' το νου Πως τα πτερόεντα πετούν κουρνιάζουνε Σαν τρομαγμένα πάνω στα γραπτά Μήπως και βρούνε τρόπο κάπου να τρυπώσουνε Να μείνουν όπως μένουν τα αιώνια όλα Στον αιώνα.

Πτερόεντα είναι, αφελή, τι να σκεφτούν.

Όμως ετούτα εδώ, τα αιώνια, Δεν ξέρουνε

Για πόσο μόνο θάλλει μια

αιωνιότης; Και αγάλλονται

Τ' ονοματάκι τους χαράζοντας βαθιά

Στην πιο πολύτιμη

Άπεφθη

Λυδία των πάντων Λήθη.

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΕΝΟΥΝ

Χτες διάβασα ξανά τα ποιήματά μου Κι έμεινα

Πραγματικά ενεός. Κυρίως με κλόνισε Η πλησμονή του έρωτα — Που απουσιάζει ολότελα. Εγώ ειμ 'αυτός;

Που αν με ρωτούσαν, θα 'λεγα

Πως θα 'πρεπε λιγότερο προσωπικά

Να 'χα μιλήσει. Ποια αισχυντηλή

Λογοκρισία χωρίς ντροπή αποφάσιζε

Μ' άλλα φορέματα κάθε φορά

Να ντύνει τα γεγυμνωμένα και άλλαζε

Τον ρου στην κοίτη; Έμεινα

Πραγματικά ενεός.

Δεν ξέρω τι 0' αποφανθούν (αν, όποτε)

Οι αυθέντες οι αυθεντικοί ετάζοντες

Καρδίες και όργανα λοιπά·

Ίσως προσάψουν ερεβώδη σαρκασμό

Τη μεταμφίεση του ελεγείου σε σάτιρα

Τη λέξη που διστάζει αμφίσημη

Σε σκοινί τρόμου —

Ανάρμοστο να υποθέσω εδώ τι ενδέχεται Να υποθέσουν άλλοι.

Το μόνο που με ανησυχεί

(Καθόλου δε με ανησυχεί, αστειεύομαι)

Είναι που απ' όσα έγραψα

Από εκεί μονάχα θα με νιώσουν. Στίχος γνωστός, καβαφικός. Και αξίωμα. Μα περισσότερο αντικλείδι για ν' ανοίγουνε Τα πιο ανοιχτά συρτάρια εξιχνιάζοντας Φέρνοντας άνετα στο φως οι κρίνοντες Τα φανερά. Συνθήκες βίου προσωπικού, Του περιβάλλοντος, της εποχής. Πράξεις Και λόγια που έφυγαν

Μένουν για πάντα, ως φαίνεται' να μας θυμίζουν.

Ποιες πράξεις απ' τις τόσες άραγε, ποια λόγια; Το μόνο που με ανησυχεί.

Αλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί

Τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.

Δεν αστειεύομαι.

Πολύτιμη Λήθη, 2003