Γιάννης Σκαρίμπας- Το θείο τραγί (αποσπάσματα)

Ό Κωτσαμπάς έβγαλε τόν Γαλαξία άπ’ τό σταύλο τό πουλαράκι έσκίρταε σά χελιδόνι κατόπι μου, κι άπ’ άψηλά έκεί —άπόνα παρεθυράκι τού πύργου— μ’ άγναντεύαν τά μάτια της. Άχ ναί χωριζόμαστε! Γεννήθηκε κάτι ή πέθανε; Σφύριζα καί ό κάμπος έβούιζε. Σκάλες-σκάλες άνεβοκατεβαίναν τά μπάσα μου. Οί σιδεροδρομικές γραμμές, οί δημόσιοι δρόμοι, τά τούνελ, λές περνούσαν καί διάβαιναν. Ό κόσμος άργά. Τά πράγματα άφημένα στό πάει τους. Νά δημιουργούνται οί όρίζοντες, νά γεννιέται ό χρόνος —μούλος— κ’ οί τόποι οί τόποι, οί έποχές νά πηγαίνουνε.

......................................................................................................................................................................

Κύριος; Ας γελάσω… συνάδελφε! Ας ξαναγελάσω αδερφέ μου και όμοιέ μου, αντίγραφο (που να μη μου βασκαθείς) του εαυτού μου.

Από «Κυρίους» είναι γεμάτη η πλάση, ενώ η παλιανθρωπιά είναι κάτι το πολύ ακριβό! εγώ δεν γνώρισ’ ακόμα μήτ’ έναν που να μολογήσει έστω και εμπιστευτικά πως είναι παλιάνθρωπος ή τουλάιστο να το παραδεχτεί τέτοιο πράμα˙ είναι τόσο ακριβό, τόσο σπάνιο τούτο το είδος που αν πεις σ’ έναν όποιονε πως είσαι παλιάνθρωπος, είναι καλός να ζηλέψει˙ πιο καλά τόχει να σε περνάει για τρελλό πάρεξ να το πιστέψει πως τόχεις. Ενώ για «Κύριος» ποιος θάχε αντίρηση; Ψέμα πως τον παπά δεν τον κάνουν τα ράσα.

Χιλιάδες μιλεούνια ποστάρονται τα γράμματα˙ προς Κυρίους πηγαίνουν˙ κι όχι πάντα σ’ απλούς, μα πολλά σ’ «Αξιότιμους»˙ ενώ εγώ δεν είδα ποτές μου μια επιστολή ν’ απευθύνεται προς έναν παλιάνθρωπο, ή ψεύτη˙ λόγου χάρη:

Προς το Τέρας, τον Άτιμον: Τάκαν Τατάκαν – Αθήνας.

.....................................................................................................................................................................

"Αχ ναι χωριζόμαστε! Γεννήθηκε κάτι ή πέθανε; Σφύριζα και κάμπος εβούιζε. Σκάλες σκάλες ανεβοκατέβαιναν τα μπάσα μου. Οι σιδηροδρομικές γραμμές, οι δημόσιοι δρόμοι, τα τούνελ, λες περνούσαν και διάβαιναν.Ο κόσμος αργά˙τα πράγματα αφημένα στο πάει τους˙να δημιουργούνται οι ορίζοντες˙να γεννιέται -μούλος- ο χρόνος˙οι τόποι, οι εποχές να πηγαίνουνε. Ξέρετε πως περπατάνε στη γη; να, πηγαίνουν˙τίποτ' άλλο˙πηγαίνουν σε προϋπαντάνε τα όρια σε ακολουθάν πίσω οι δρόμοι -οι πολιτείες- σου τραγουδάνε βαθιά. Έχει ένα χτύπο το χάος˙ έχει ένα σφυγμό το κενό˙και μόνο οι ώρες σωπαίνουν˙και μόνο οι καιροί δεν μιλούν. Η αιωνιότη σε κοιτάζει και σκέφτεται˙τα πλάτη, οι αποστάσεις, είναι αφιερωμένα στο βάδι σου˙