Τα δέντρα κρύβουνε τη θέα του παράθυρου.
Φύλλα πλατιά, λεπτά, βοστρυχωτά, επιμήκη.
Ένα άσπρο πιάτο με καρπούς επάνω στο τραπέζι.
Το παιδικό ποδήλατο, το ξύλινο αλογάκι
ανάκατα με τις φωνές των τζιτζικιών.
Ποιά αλληλουχία
κρυφή, έχει ανεβάσει αυτό το ασήμαντο τοπίο
σ’ εκείνη την περιοχή της αφθαρσίας, κρατημένο μόλις
από ’να πράσινο κλαδί σαν απ’ το δάχτυλο
ενός ωραίου, νεανικού Θεού πάνω απ’ το χάος;
Από την ποιητική συλλογή Θερινό Φροντιστήριο (1953-1964).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. Δ΄, Κέδρος, Αθήνα 1975, σ. 86.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου