Αυτόν τον έρημο χειμώνα
πως επερασα δίχως ποτάμια
κι άλογα, με σώματα ειπωμενα...
Η νυχτα ενα θανάσιμο φτερό.
Κι η πεθαμένη τραγουδά
και τη φοβάμαι:
«Ολο γεφύρια να περνάς·
όλο ν ακούς το κλαμα
της χτισμένης».
Με των αλόγων τα φαντάσματα, 1985 στο: Βραχνός προφήτης, Αθήνα: Μελάνι 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου