Γυναίκες αγαπώ που πριν χιλιάδες χρόνια
οι ποιητές αγάπησαν και ψάλλανε αιώνια.
Και πόλεις αγαπώ που απ’ τ’ άδεια τους τα τείχη
ακούγεται ρηγάδων να υμνείται η τύχη.
Τις πόλεις αγαπώ που αύριο θα στηθούνε,
όταν του σήμερα οι γενιές πια δεν θα ζούνε.
Γυναίκες αγαπώ –κομψών, ωραίων τόνων–
που αγέννητες κοιμούνται στην κοιλιά των χρόνων.
Μια μέρα θα μου στείλουν με χλομή μι’ αχτίδα
το κάλλος που μονάχα στ’ όνειρό μου εγώ είδα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου