ΘΕΛΩ ΝΑ ’MAI ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ όσο και το λευκό πουκάμισο πού φορώ· και ίσιος, παράλληλος με τις γραμμές πόχουν τα ξοχόσπιτα κι οι περιστεριώνες, που δεν είναι καθόλου ίσιες κι ίσως γι’ αυτό στέκουνε τόσο σίγουρα μες στήν παλάμη του Θεού.
Τείνω μ’ όλους μου τούς πόρους προς ένα —πώς να το πω;— περιστρεφόμενο, εκθαμβωτικό ευ. Από το πώς δαγκώνω μέσα στο φρούτο έως το πώς κοιτάζω απ’ το παράθυρο, αισθάνομαι να σχηματίζεται μια ολόκληρη αλφαβήτα πού πασχίζω να βάλω σ' ενέργεια με την πρόθεση ν’ αρμόσω λέξεις ή φράσεις, και την απώτερη φιλοδοξία, ιάμβους και τετράμετρα. Που σημαίνει: να συλλάβω και να πω έναν άλλο, δεύτερο κόσμο που φτάνει πάντα πρώτος μέσα μου. Μπορώ μάλιστα να φέρω μάρτυρες ένα σωρό ασήμαντα πράγματα: βότσαλα που τα ρίγωσαν οι τρικυμίες, ρυάκια μ’ ένα κάτι παρήγορο στο κατρακυλητό τους, μυριστικά χορτάρια, λαγωνικά της αγιοσύνης μας. Μια ολάκερη φιλολογία, οι αρχαίοι Έλληνες και Λατίνοι, οι κατοπινοί χρονογράφοι και υμνωδοί· μια τέχνη, ο Πολύγνωτος, ο Πανσέληνος: όλοι τους βρίσκονται μεταγλωττισμένοι και στενογραφημένο μέσα εκεί από το λείο, το χλοερό, το δριμύ και το εκστατικό, πού ή μόνη γνήσια και αυθεντική τους παραπομπή ενυπάρχει στήν ψυχή του άνθρωπου.
Αυτή την ψυχή τη λέω αθωότητα. Κι αυτή τη χίμαιρα, δικαίωμά μου.
Μαρία Νεφέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου