Όταν ξεκινήσαμε τη ζωή
στο ποτάμι του πένθους
πόσο ζωντανά ήταν τα χέρια μας, πόσο ρουμπινένιο το αίμα μας.
Με λίγα χτυπήματα νομίζαμε
ότι θα ανακουφίζαμε όλο τον πόνο,
ότι σύντομα θα ξεφορτώναμε.
Δεν έγινε αυτό.
Στην ηρεμία του κάθε κύματος βρήκαμε αόρατα ρεύματα.
Οι βαρκάρηδες ήταν κι αυτοί ανέμπειροι,
τα κουπιά τους αδοκίμαστα.
Ερευνήστε το ζήτημα όπως θέλετε,
κατηγορήστε όποιον θέλετε, όσο θέλετε,
μα το ποτάμι δεν άλλαξε
και το πλοίο παραμένει ίδιο.
Τώρα εσείς προτείνετε τι πρέπει να γίνει,
εσείς πείτε μας πως να φτάσουμε στη στεριά.
Όταν είδαμε τις πληγές της χώρας μας
να εμφανίζονται στο δέρμα μας,
πιστέψαμε στην κάθε λέξη των θεραπευτών.
Εντωμεταξύ θυμηθήκαμε τόσα γιατρικά
που θαρρούσες ανά πάσα στιγμή
όλες οι συμφορές θα τελείωναν, η κάθε πληγή θα έκλεινε εντελώς.
Δεν έγινε αυτό: οι αρρώστιες μας
ήταν τόσες πολλές, τόσο βαθιά μέσα μας
που όλες οι διαγνώσεις αποδείχθηκαν λάθος, το κάθε ματζούνι άχρηστο.
Τώρα κάντε οτιδήποτε, ακολουθήστε οποιαδήποτε θεωρία,
αναθέστε την ευθύνη σε όποιον θέλετε, για όσο θέλετε,
τα σώματά μας παραμένουν ίδια
κι οι πληγές μας ανοιχτές.
Τώρα πείτε μας τι να κάνουμε,
εσείς πείτε μας πως να γιατρέψουμε αυτές τις πληγές.
O Faiz Ahmed Faiz (1911, Sialkot, Παντζάμπ, Πακιστάν-1984, Λαχώρη, Πακιστάν), αριστερός ποιητής και συνδικαλιστής από το Κασμίρ, μέλος ΚΚ Πακιστάν, τιμήθηκε με το σοβιετικό βραβείο Λένιν Ειρήνης το 1962 και με το βραβείο Νόμπελ το 1984, λίγο μετά το θάνατό του. Είχε καλές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση όπου ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και για ένα διάστημα ζήτησε καταφύγιο. Το έργο του επηρεάστηκε από την μακροχρόνια ένοπλη σύρραξη Ινδίας-Πακιστάν στην περιοχή του Κασμίρ, στην πατρίδα του ποιητή, και από τη γενοκτονία στο Μπανγκλαντές που διεξήχθη από τον πακιστανικό στρατό για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων στη Νοτιοανατολική Ασία.
Μετάφραση: Ξένια Καλαϊτζίδου
Πηγή: http://users.auth.gr/xkalaitz/metaasia.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου