Σ’ όλες τις ακτές αχαρτογράφητων νερών
η σελήνη –η γυναίκα μου–
φωτίζει.
Κοκκινομάλλα και πολυαγαπημένη.
Απ’ τον δακτύλιό της πίσω
ορδή πολύχρωμη αστερισμών σέρνεται
και ουρλιάζει.
Παντρεύεται κάποιο γκαράζ,
φιλιέται μ’ εφημερίδες στα περίπτερα
και οι αναμαλλιασμένες σελίδες πιτσιλάνε τον συρμό της,
τον Γαλαξία.
Κι εγώ; – εγώ τί;
Σ’ εμένα, τον πυρπολημένο, των φρυδιών της ο ζυγός
ανέβασε κουβάδες δροσερούς από μάτια βαθιά σαν πηγάδια.
Σε λιμνήσια μετάξια αιωρούμενος –
μήπως βιολί κεχριμπαρένιο εδονείτο στους μηρούς σου;
Περιοχές με στέγες μοχθηρές
ποτέ αραξοβόλι δεν τις κάνεις.
Στων άμμων τη νοσταλγία λουσμένος, στα βουλεβάρτα βουλιάζω·
γιατί του τραγουδιού μου η μολπή
η κόρη σου είναι
και φοράει κάλτσες δαντελένιες
καθώς περνάει έξω από τα καφενεία!
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου