Charles Baudelaire-Η λήθη

Άπονη και κουφή ψυχή, ω, έλα στην καρδιά μου!

Όσο κι αν είσαι αδιάφορη, τίγρη μου λατρευτή,

θέλω εγώ τα τρεμάμενα να χώσω δάχτυλά μου,

ώρα πολλή, μες στη βαριά χαίτη σου, την πυκνή!

Πάνω στο μεσοφούστανο, απ'τη σάρκα μυρωμένο,

να θάψω το πονόγερτο κεφάλι μου βαθιά

και να μυρίσω αποξαρχής, σαν άνθος μαραμένο,

του πεθαμένου μου έρωτα την τέφρα τη γλυκιά.

Να κοιμηθώ! Να κοιμηθώ θέλω, παρά να ζήσω!

Σ'έναν, καθώς ο θάνατος, ύπνο μυστηριακό,

με δίχως τύψη τα φιλιά μου πάνω θεν' αφήσω

στ'ωραίο σου, το γυαλιστό κορμί σαν το χαλκό.

Να πνίξει τώρα τον τρανό λυγμό μου που ησυχάζει,

τι άλλο παρά η άβυσσος της κλίνης σου μπορεί;

Η Λησμοσύνη, η δυνατή, στα χείλη σου φωλιάζει,

κι η Λήθη μόνο απ'το δικό σου τρέχει το φιλί.

Στη μοίρα μου, από δω και εμπρός απόλαυσή μου μόνη,

θα υποταχτώ σαν να 'μουνα γι'αυτήν εδώ πλασμένος

και σαν υπάκουος μάρτυρας κι αθώος δικασμένος,

που ο ζήλος το μαρτύριό του τρελά το δυναμώνει,

για να νεκρώσω κάθε μνησικακία κρυμμένη,

το καλό κώνειο θα βυζάξω και το νηπενθές

από τη ρώγα τη γλυκιά και τη χαριτωμένη

του ορθού σου στήθους, που καρδιά δεν έκλεισε ποτές!

Να κοιμηθώ! Να κοιμηθώ θέλω, παρά να ζήσω!

Άπονη και κουφή ψυχή, ω, έλα στην καρδιά μου!

Mετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης

Μελοποίηση και ερμηνεία: Θάνος Ανεστόπουλος