Δάντης-Σονέτο ΧΙΙΙ

Tanto gentile e tanto onesta pare
la donna mia quand'ella altrui saluta,
ch'ogne lingua deven tremando muta,
e li occhi no l'ardiscon di guardare.

Ella si va, sentendosi laudare,
benignaments d'umilta vestuta;
e par che sia una cosa venuta
da cielo in terra a miracol mostrare.

Mostrasi si piacente a chi la mira,
che da per li occhi una dolcezza al core,
che'ntender no la puo chi no la prova:

e par che de la sua labbia si mova
un spirito soave pien d'amore,
che va dicendo a l'anima: "Sospira!".

[...]

Μοιάζει ευγενική και ταπεινή η κυρά μου,
σε όποιον το λόγο δίνει με ένα καλημέρα,
που η φωνή τρεμουλιαστά την ομιλία παύει.
Τα μάτια να την αντικρίσουν - όχι δεν τολμούν.

Όπου σταθεί για ένα πράγμα λένε
την αρετή της κι όμως ρούχα ταπεινά
φορώντας μοιάζει κάτι θαυμαστό σταλμένο
από τον ουρανό στη γη, σημάδι στους ανθρώπους

Αυτοί που βλέπουν γίνονται από χάρη γητεμένοι
κι από τα μάτια τους η γλύκα την καρδιά χτυπά
Όσοι χτυπήθηκαν μονάχα είναι που ξέρουν:

Από το πρόσωπό της φαίνεται να βγαίνει
πνεύμα ευγενικό γεμάτο αγάπη που όντας
πετάξει πάνω στην ψυχή, της λέει να στενάξει!

Mετάφραση: http://waxtablets.blogspot.com/2009/04/