Και, αχ, το στεφάνι τούτο δω! Πεθαίνω, που να πάρει!
Αμέσως πλέξ’ το! Και τραγούδα! Κλάψε! Ω, με σκοτώνει
αυτός εδώ ο ίσκιος, ω, πώς το λαρύγγι μού δαγκώνει,
και χίλιες μια φορές το φως ανάβει του Γενάρη!
Στα μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ ανάμεσα με χάρη
των λουλουδιών το ρίγος τον αστράνεμο σηκώνει,
και μια νεφέλη από ανεμώνες δώσ’ του δυναμώνει
με ζοφερό ένα μουγκρητό απ’ του χρόνου το κελάρι.
Χλωρό και στάζει το τοπίο της πληγής μου· μένω
μες στα γερμένα βούρλα· εσύ έλα στα νερά μου εμένα
και στα μελένια μούσκλα ρούφα όσο αίμα είναι χυμένο.
Κάνε, όμως, γρήγορα: Έτσι μ’ ενωμένα και δεμένα
τα στόματά μας (έρως και ψυχή), με τσακισμένο
το σώμα ως ένα, ο χρόνος να μας βρει όντα ρημαγμένα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου