Μαρία Φαλαγγά-Γεωργίου-Περαστική χαρά

Άσε με ρόδο της χαράς, τη δρόσο σου να πιώ

απόψε που μου γέλασε έν' αστέρι

κι ήρθε δειλό και κύλησεν από τον ουρανό

μεσ' στ' ανοιχτό μου χέρι...

Πόσον καιρό σε πρόσμενα λαχταριστά να ρθείς

καθάριο φως σε μένα

να λάμψουν απ' το φέγγος σου τα μάτια της ψυχής

τα νυσταγμένα...

Καθώς, ύστερα απο βροχή, στον κήπο τον υγρό

η βλάστηση ευωδιά και ξανανειώνει

ίδια στα φύλλα της καρδιάς μου εκύλησες νερό

και μούδιωξες την πάχνη και το χιόνι...

Τα χείλη άνοιξαν άλικα πάνω απο δυό σειρές

λευκότατα λουλούδια

κι επέρασαν οι στοχασμοί σαν αηδονιών φωνές

και στον αγέρα εχύθηκαν τραγούδια...

Άσε με, ρόδο, ολάκερη τη δρόσο σου να πιώ

τώρα που σε κρατώ στα δάχτυλά μου,

για να μου μείνει κάτι τις όταν στη γή νεκρό

θα ξεφυλλάς μαζί με τη χαρά μου...

Μαρία Φαλαγγά - Γεωργίου (1912 Άνδρος - 1987 Αθήνα)

Πηγή: Ποίηση Μεσοπολεμική