Γυναίκες από κρύσταλλο σε αναπαυμένες στάσεις,
γυναίκες διάφανες. Το κέντρο του κενού αθέατο.
Ένα γόνατο λυγισμένο – όχι σε ικεσία·
δυό χέρια σταυρωμένα σε αυτάρκεια. Ο άερας
αν κινηθεί στα μακρινά ελατόδασα
θα χνωτιστεί το κρυστάλλινο πρόσωπο
– μια ξαφνική αναπνοή που τίποτα δεν προσδιορίζει,
η σκιά ενός πουλιού στα τζάμια· κι έφυγε. Τότε
εγκαθιδρύεται ξανά η σιωπή κι η προσπάθεια
να δώσεις κάποιο ρίγος στο δέρμα του κρύσταλλου.
Από την ποιητική συλλογή: «Χρωματικές λεπτομέρειες» (1960).
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα Θ΄», Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 86.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου