Ω, πόσο διάτρητα είναι τα σύνορα στις πολιτείες
που έστησαν οι άνθρωποι!
Πόσο αμέτρητα τα σύννεφα που επιπλέουν
ατιμώρητα πάνω τους!
Πόσο αμέτρητη η άμμος των ερήμων που μετακινείται
από χώρα σε χώρα!
Πόσο αμέτρητα τα βουνίσια βότσαλα που κατρακυλούν
στις ξένες επικράτειες
με προκλητικά πηδηματάκια!
Χρειάζεται εδώ να απαριθμήσω κάθε πουλί, ένα ένα,
πως πετάει πάνω απ’ τη μεθόριο
ή πως προσγειώνεται μόλις τώρα πάνω
στο χαμηλό οδόφραγμα της;
Αν πρόκειται μόνο για ένα σπουργίτι- η ουρά του
βρίσκεται τώρα στα ξένα
αν και το ράμφος του είναι ακόμα στην πατρίδα,
κι επιπλέον –σαν να μην έφτανε αυτό- δεν σταματάει
να πηγαινοέρχεται σα νευρόσπαστο.
Απ’ τα’ αναρίθμητα έντομα θα ξεχωρίσω
μόνο το μυρμήγκι,
που ανάμεσα στην αριστερή και τη δεξιά
αρβύλα του συνοριακού φρουρού
στο ερώτημα «που πηγαίνει» και «πουθ’ έρχεται»
δεν φορτώνεται καμιά απόκριση.
Ω, τι θέαμα να βλέπεις αυτό το χάος
πάνω σε κάθε ήπειρο με μια ματιά
και σ’ όλες τις λεπτομέρειες
γιατί, δεν είναι το λιγούστρο στην αντίπερα όχθη
που περνάει λαθραία το πολλοστό του φύλλο
σ’ όλο το πλάτος του ποταμού;
Γιατί ποιος, αν όχι η σουπιά με τα θρασύτατα
μακριά πλοκάμια της,
παραβιάζει την καθαγιασμένη σφαίρα
των χωρικών υδάτων;
Γενικά μπορούμε να μιλάμε για κάποιο
είδος τάξης
όταν ακόμα και τ΄ αστέρια δεν γίνεται
να τα ορίσουμε σωστά
έτσι ώστε να ξέρουμε για το καθένα ποιο απ’ όλα
ακτινοβολεί και για ποιον;
Κι ας μην μιλήσομε για την αξιόμεμπτη εξάπλωση
της ομίχλης!
Και τις μάζες της σκόνης πάνω σ’ όλες τις στέπες
σα να μην είχαν διόλου διαμοιραστεί.
Και τους αντίλαλους στ απρόθυμα κύματα του αέρα,
από φωνές, επικλητικά τσιρίγματα
και υπαινικτικά γουργουρητά.
Μόνο ό,τι είναι ανθρώπινο μπορεί πραγματικά
να είναι ξένο.
Τα υπόλοιπα είναι όλα πυκνοπλεγμένα δάση,
λαγούμια από τυφλοπόντικες και άνεμος.
Mετάφραση: Βασίλης Καραβίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου