Γιώτα Αργυροπούλου-Κυριακή

Ι.


Την Κυριακή στην εκκλησία με τα καλά μου.
Ραμμένο φουστανάκι
— στην πρώτη πρόβα πιο δειλή, μετά να ξεθαρρεύω.
Το ύφασμα γινότανε πιγιέτες
εκεί στη χειροποίητη ζωή.


Την Κυριακή στην εκκλησία με τα καλά μου
ύστερα να μη θέλω να τα βγάλω.
Θα τέλειωνε λες η Κυριακή,
θα ανόστευε και το παιχνίδι
άμα φορούσα τα παλιά.
Η μάνα όμως να επιμένει
«να βγάλεις το καλό σου το φουστάνι να μην πλένω»
και 'γω να λέω «θα προσέχω»
εκεί στη χειροποίητη ζωή.


Ετοιματζίδικη ζωή
φοράω κάθε μέρα τα καλά μου.



ΙΙ.


Φοράω κάθε μέρα τα καλά μου στη δουλειά μου.
Πάει χρόνια που διορίστηκα σε μια στενοχωρία.
Δάσκαλε τι μ' έθελγες σε τούτο το ευ ζην;
Βουίζει τώρα
ζην ζην ζην
ασίγαστο μελίσσι η καρδιά μου.
Η καρδιά μου δίψασε η καρδιά μου αρρώστησε.
Στη χειροποίητη ζωή θα σμηνουργήσει.
Να ανθοφορεί ο λόγγος το σπάρτο και το σφάλαχτρο.
Να 'ναι η βδομάδα Κυριακή.
Θα μέλπει ο πετροκότσυφας
βου γα δη κε με πεταστές.
Το ζην
θα αντιφωνεί θριαμβικά η καρδιά μου,
γλώσσα περισπώμενη
των μελισσών και των πουλιών
και των αγγέλων.


Από τη συλλογή Νερά απαρηγόρητα (2004)