Μετά από κάθε πόλεμο
κάποιος πρέπει να βάλει μια τάξη.
Αφού δεν θα τακτοποιηθούν
από μόνα τους τα πράγματα.
Κάποιος πρέπει να σπρώξει τα συντρίμμια
στις άκρες των δρόμων
για να μπορέσουν να περάσουν
κάρα γεμάτα με πτώματα.
Κάποιος πρέπει να βουλιάξει
στο βούρκο και στις στάχτες,
στις σούστες των καναπέδων,
στα θραύσματα του γυαλιού,
στα αιματοβαμμένα κουρέλια.
Κάποιος πρέπει να κουβαλήσει τη δοκό
για να στηρίξει τον τοίχο,
κάποιος να τοποθετήσει το τζάμι στο παράθυρο
και να κρεμάσει την πόρτα στους μεντεσέδες.
Αυτό δεν είναι φωτογενές
και απαιτεί χρόνια.
Όλες οι κάμερες έχουν φύγει πια
για άλλο πόλεμο.
Οι γέφυρες πρέπει να ξαναχτιστούν,
οι σιδηροδρομικοί σταθμοί το ίδιο.
Θα φαγωθούν τα μανίκια
από το συνεχές ανασήκωμά τους.
Κάποιος με τη σκούπα στο χέρι
θυμάται ακόμα πώς ήταν τότε.
Κάποιος άλλος τ’ ακούει
νεύοντας καταδυτικά το άκοπο κεφάλι του.
Αλλά κοντά τους ήδη θα ξεκινήσουν
να γυροφέρνουν άλλοι,
που θα βαριούνται μ’ όλα αυτά.
Κάποιος πού και πού ακόμα
θα ξεθάβει κάτω απ’ τους θάμνους
σκουριασμένα επιχειρήματα
και θα τα κουβαλά στη χωματερή.
Αυτοί που ήξεραν
τι γινόταν εδώ
πρέπει να παραχωρήσουν θέση
σ’ αυτούς που ξέρουν λίγα.
Και λιγότερο απ’ τα λίγα.
Και εντέλει τόσα όσο τίποτα.
Στο χορτάρι που σκέπασε
τις αιτίες και τις συνέπειες
πρέπει να ξαπλώνει κάποιος
μ’ ένα στάχυ στα δόντια
και να χαζεύει τα σύννεφα.
Πηγή: Βισουάβα Σιμπόρσκα, Η ζωή εδώ και τώρα, μτφ.: Μπεάτα Ζουλκίεβιτς, Εκδόσεις Καστανιώτη 2021.
.................................................................................................................................................................................
Το τέλος και η αρχή
Μετά από κάθε πόλεμο
κάποιος πρέπει να ευπρεπίσει τον τόπο.
Τα πράγματα, σε τελευταία ανάλυση,
δεν συνέρχονται μόνα τους.
Κάποιος πρέπει να στριμώξει
τα χαλάσματα στα κράσπεδα των δρόμων
ώστε να μπορέσουν να περάσουν
τα φορτωμένα με πτώματα κάρα.
Κάποιος πρέπει να βαδίσει με κόπο
ανάμεσα σε απόβλητα και στάχτες
ανάμεσα σε σούστες καναπέδων,
κομμάτια από σπασμένα γυαλιά
και ματωμένα κουρέλια.
Κάποιος πρέπει να κουβαλήσει τον στύλο
για να στηρίξει τον τοίχο,
κάποιος πρέπει να βάλει τζάμια στο παράθυρο,
να στήσει την πόρτα στην ξυλοδεσιά της.
Χωρίς δολώματα από ήχους, χωρίς ευκαιρίες
για φωτογραφίες.
Κι αυτό κρατάει χρόνια.
Όλες οι κάμερες έχουν φύγει σε άλλους πολέμους.
Οι γέφυρες πρέπει να ξαναστηθούν,
οι σιδηροδρομικοί σταθμοί επίσης.
Τα μανίκια απ’ τα πουκάμισα
θα μεταποιηθούν σε λουρίδες.
Κάποιος, με τη σκούπα στο χέρι,
θυμάται ακόμα πώς ήταν πριν τα πράγματα.
Κάποιος άλλος ακούει, κουνώντας
το αλώβητο κεφάλι του.
Όμως άλλοι υποχρεώνονται να πηγαινοέρχονται
νευρικά εκεί γύρω
και θα θεωρήσουν όλ’ αυτό το πήγαιν’ έλα λίγο ανιαρό
Από καιρό σε καιρό κάποιος πρέπει ακόμα
να ξεθάψει ένα σκουριασμένο επιχείρημα
κάτω από ένα θάμνο
και να το ρυμουλκήσει στη χωματερή.
Εκείνοι που ξέρουνε
σχετικά με ό,τι έγινε
πρέπει να δώσουν κατεύθυνση σ’ εκείνους που ξέρουν
λίγα.
Και λιγότερο από λίγα.
Και τελικά, τίποτα λιγότερο απ’ το τίποτα.
Στο χορτάρι που σκέπασε
τις αιτίες και τ’ αποτελέσματα
πρέπει τώρα κάποιος να ξαπλώσει
μ’ ένα άχυρο στα δόντια
και να κοιτάζει τα σύννεφα.
Πηγή: Βισουάβα Σιμπόρσκα, Μια ποιητικλη διαδρομή, μτφ.: Βασίλης Καραβίτης, Εκδόσεις Σοκόλη 2003.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου