Λένα Παππά - Διάττοντες (2013)

Θέλετε αστέρια λάμψετε
θέλετε σκοτεινιάστε
το μερτικό μου εγώ απ΄το φως
με την αυγή το πήρα.

*

Υπάρχουν τόσα θαύματα
γύρω και μέσα μας, πού περιμένουν
να τ’ αγαπήσουμε για να θαυματουργήσουν.

*
αγαπώ σημαίνει «κινδυνεύω»
μέσα στην πυρκαγιά του αίματός μου
ολοκαυτώνομαι ευδαιμονικά».

*

Μονάχα με το αίμα στις φλέβες
δεν επαληθεύεσαι:
χρειάζεται κι εκείνη η μικρούλα σπίθα
που ωραία θα το φλογίσει.

*
Μέσα στο θάνατο του «Ποτέ πιά»
όλοι μια μέρα θα συναντηθούμε
για πάντα.

*
Όταν ακούω τα βήματά μου στο πλακόστρωτο
δεν ξέρω, δεν μπορώ
με απόλυτη βεβαιότητα να πω
αν φεύγω ή επιστρέφω.

*
«Να μη μετράς τους ήλιους που έδυσαν
με τα φεγγάρια που ήρθαν».
Είναι κι αυτό ένας τρόπος να υπομένεις
-όχι βεβαίως ιδεώδης
μα οπωσδήποτε ένας τρόπος.

*
Αηδόνι μου, η γλυκιά φωνή σου
είναι η αιτία
της πικρής σκλαβιάς σου στο κλουβί.

*
Το Παρελθόν πετάξαμε
καμμένο άχρηστο χαρτί
όμως τα δάχτυλα έμειναν τσουρουφλισμένα.

*
Με ροκανίζουνε ρολόγια, μνήμες, γεγονότα
ολόκληρη μέσα στα όνειρα μονάχα.

*

Γηρατειά: Ηλικία λευκή
γεμάτη μαύρα τσεκούρια.

*

Ένα δέντρο από σπίθες
ένα πουλί από φωτιά
-η Ποίηση.

Διάττοντες, 2013

Πηγή: Ποιείν.gr