Ὅταν ἤμουν μικρό παιδί, ὅπως εἶναι
τ’ ἀρνάκια πού παίζουνε
στό λειβάδι τήν ἄνοιξη,
εἶχα φίλους τίς πασχαλίτσες
εἶχα φίλους τίς λιμπελούλες
εἶχα φίλους τά λουλουδάκια.
Μετά πού μεγάλωσα, ἀγαποῦσα τό φῶς
καί κοιτοῦσα ψηλά, εἶχα φίλους τά ὄνειρα.
Τά χρόνια περνούσανε καί τώρα πού πιά
δέν εἶμαι καθώς τ’ ἀρνάκια πού παίζουνε
στό λειβάδι τήν ἄνοιξη,καί δέν κάνω ὄνειρα,
ἔχω φίλους μου τά παιδιά:
-τό Δημήτρη, τό Νικηφόρο-
ἔχω φίλους μου τά παιδιά
τά λευκά καί τά ἔγχρωμα
-τήν Πάλμο, τό, Λῆ-
ἔχω φίλους μου τά Νεγράκια
καί θυμᾶμαι τις πασχαλίτσες
και θυμᾶμαι τίς λιμπελοῦλες
καί θυμᾶμαι τά λουλουδάκια
καί θυμᾶμαι τά ὄνειρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου