Και τί σαν έλθ’ η άνοιξις κι’ ανθίσουν τα λουλούδια
κ’ η γη χορτάρι βγάλη;
Άλλα πουλιά θα ψάλουνε, και άλλα πεταλούδια
θ’ ανθολογήσουν πάλι.
Εντός μου είναι χειμωνιά, και παγωνιά μεγάλη,
στες κόρδες της καρδούλας μου μαργώσαν τα τραγούδια•
δεν ημπορεί να ψάλη.
Κι’ αν έλθη κ’ η Πρωτομαγιά, της γης το παναγύρι,
τί μ’ ωφελεί και κείνο;
Άλλοι θα πιούνε τη χαρά, που της αγάπης σπείρει
το ρόδο και το κρίνο.
Στο γενικό συμπόσιο την κεφαλή μου κλίνω,
ξένος εγώ κι’ ακάλεστος, κι’ από πικρό ποτήρι
τα δάκρυά μου πίνω.
[27 Απριλίου 1882]
Άπαντα Γ. Βιζυηνού, «Ποιήματα», εκδ. ΒΙΠΕΡ (Πάπυρος Πρες), 232-233, Αθήνα, χωρίς χρονολογία, σ. 276.
Αντλήθηκε απ' το προφίλ του ποιητή, Κώστα Ρεούση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου