Helen Dunmore - Δελφίνια να σφυρίζουν

Ναι, πιστεύαμε πως οι ωκεανοί ήταν απέραντοι

γεμάτοι φάλαινες, φίδια και γοργόνες,

στοιχειωμένοι από δαίμονες και γεμάτοι γλυκές φωνές

για να μας δελεάζουν στην άλλη άκρη του κόσμου,

ήμασταν κατακτητές, πειρατές, εξερευνητές, αγύρτες

πολεμοχαρείς, κουρσάροι, οργώναμε

το αυλάκι του κύματος, φτιάχναμε χάρτες

που οδηγούσαν κι άλλους στη συγκομιδή της θάλασσας

και κάποιες φορές πιστεύαμε πως ακούγαμε δελφίνια να σφυρίζουν,

μέσα από σκούρα σαν κρασί νερά ακούγαμε δελφίνια να σφυρίζουν.

Ήμασταν αεικίνητοι και οι ωκεανοί απέραντοι,

πλούσιοι σε γάδο και ρέγγα με ασημένια λέπια

τόσο φορτωμένοι σαρδέλα που γεμίζαμε τους κουβάδες μας

και ρίχναμε τ’ απομεινάρια να σαπίσουν στα χωράφια,

ήμασταν ναυτικοί, ψαράδες Ισλανδοί, κατακτητές της Νέας Γης

τυχοδιώκτες, κουρσάροι, οργώναμε

το αυλάκι του κύματος και κερδίζαμε τη σοδειά μας

ρίχνοντας αχόρταγα τα δίχτυα στ’ ανοιχτά νερά,

και κάποιες φορές πιστεύαμε πως ακούγαμε δελφίνια να σφυρίζουν,

μέσα από τα γαλαζοπράσινα βάθη ακούγαμε δελφίνια να σφυρίζουν.

Η λεία ήταν καλή και οι ωκεανοί απέραντοι

έτσι τους τρέφαμε με λύματα και χημικά των ποταμών

τους ψαρεύαμε στα ζευγαρώματα , χτενίζαμε τον βυθό για

μαργαριτάρια

και ψάχναμε στα βαθιά εκεί που παίζει η σπερμοφάλαινα ,

ήμασταν έμποροι της γκρίζας άμβρας, ιχθυοκαλλιεργητές,

ληστές των νερών του γάδου

φθορείς κοραλλιών, δηλητηριαστές υφάλων, οργώναμε

το αυλάκι του κύματος και αδράχναμε τη σοδειά μας

αν και για να τη βρούμε έπρεπε να τραβήξουμε μακριά

γιατί τα ψάρια ήταν πια μικρά κι οι φάλαινες άφαντες,

το κοράλλι ήταν γκρίζο και οι θάλασσες του γάδου έρημες

άνθισαν τα φύκια και οι σαρδέλες εξαφανίστηκαν

ενώ το παρατηρητήριο του ακτοφύλακα πουλήθηκε για σαλέ,

και τα δελφίνια φώναζαν το ένα τ’ άλλο με τ’ όνομα του

μέσα από τα σκοτεινά διαστήματα του νερού

όπως οι μητέρες φωνάζουν τα παιδιά τους το σούρουπο

και αγωνιούν για μια απάντηση.

Ήμασταν κατακτητές, πειρατές, εξερευνητές, αγύρτες

πολεμοχαρείς, κουρσάροι, οργώναμε

το αυλάκι του κύματος, σχεδιάζαμε χάρτες

για να οδηγούν κι άλλους στη συγκομιδή της θάλασσας

και πιστεύαμε πως οι ωκεανοί ήταν απέραντοι

και πιστεύαμε πως μπορούμε ν’ ακούμε δελφίνια να σφυρίζουν.

Helen Dunmore (1952 -2017)

μτφ. Πόλυ Μαμακάκη