Αργύρης Χιόνης - Ψάρια

Α΄

Τα ψάρια τραγουδούν τραγούδια που κανένας δεν ακούει, ούτε τα ψάρια τα ίδια. Ανοίγουνε τα στόματά τους κι η μουσική που πάει να βγει επιστρέφει μέσα τους σπρωγμένη απ’ το νερό. Τα ψάρια καταπίνουν το τραγούδι τους αδιάκοπα. Η κοιλιά τους είναι ένας κλειστός, μουσικός θάλαμος. Γι’ αυτό κι όταν τσιμπούν τ’ αγκίστρι δεν είναι από λαιμαργία, όπως πιστεύουνε οι άνθρωποι, αλλά γιατί ελπίζουν ότι θα μπορέσει ν’ ακουστεί, επιτέλους, η φωνή τους έξω απ’ το νερό. Αντί γι’ αυτό πεθαίνουν από ασφυξία, σπαρταρώντας. Για όσους όμως ξέρουν, για τους πιο αγνούς ψαράδες, ετούτο το σπαρτάρισμά τους είναι γεμάτο μουσική.

Β΄

Ο πόνος των ψαριών είναι βουβός, γι’ αυτό ακόμα και οι πιο ζωόφιλοι δε διστάζουν να σκοτώσουν ψάρια ή να τα φάνε. Ακόμα και οι χορτοφάγοι τρώνε ψάρια κάποτε.

Αντίθετα, τα ζώα ουρλιάζουν και θρηνούν και με το κόκκινο ζεστό τους αίμα σε αποθαρρύνουν και να τα σκοτώσεις και το νόστιμο, μισοψημένο κρέας τους να φας.

Αχ, πόση βουβή, πνιγμένη οδύνη υπάρχει κάτω απ’ τη μαγιονέζα που σκεπάζει τον τραγικά σιωπηλό ροφό.

Γ΄

Όπως πηδούν τα ψάρια έξω απ’ το δίχτυ του ψαρά – ασημένιες λάμψεις ελευθερίας μες στο σκοτάδι – έτσι πηδάει κι η ψυχή μου, μια ζωή, έξω απ’ το δίχτυ το θανάσιμο της λογικής και ξαναπέφτει, αστραφτερή κι ελεύθερη, στη θάλασσα της τρέλας.

Δ΄

Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το μικρό ψάρι τρώει το μικρότερο. Το μικρότερο τρώει το ελάχιστο και το ελάχιστο, κάποτε, τρώει το μεγάλο, νεκρό.

Ε΄

Τα ζώα με δέχονται, έχουμε το ίδιο ζεστό κόκκινο αίμα, την ίδια ανάγκη για στοργή κι αφοσίωση. Τα ψάρια όμως; Πώς να εισχωρήσω στον κόσμο τους, αυτό το ρευστό, κρύο κρύσταλλο; Αδύνατο να τα ξεγελάσω, παριστάνοντας το αμφίβιο μ’ αυτή τη μάσκα και τούτο το σωλήνα, λώρο που με δένει με τον έξω κόσμο, το δικό μου. Δε γίνεσαι ψάρι μόνο επειδή έμαθες να κολυμπάς.

Πηγή: Λεκτικά τοπία, Καστανιώτης, 1982.