Ακίνητος πάνω στον βράχο απόμακρα
με τεντωμένο τον λαιμό κοιτάζεις
τις ώρες που περνούν το ράμφος βάζεις
μες στο νερό να φας κι ύστερα κρα
κρα ανοίγεις τις φτερούγες και πετάς
πουλί της Αθηνάς, της Αφροδίτης
μες στο παρόν που ζεις σαν ερημίτης
να ξέρεις στην αιωνιότητα μετράς
ποιήματα, χειρόγραφα, αγγεία
πίνακες, χάρτες κι άπειρα βιβλία
αυτών που σ’ είδαν στο νερό ή στο χιόνι
και μεσ’ απ’ τη μορφή σου ένα πρωί
ή δείλι έκλωσαν με μια πνοή
τ’ αόρατο νήμα που μας ενώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου