Νίκος Καρούζος - Στον Άθωνα

 
Δοσμένος απόλυτα στην έκπαγλη καταιγίδα
γιομάτος ήχος οδοιπορούσα κι ανάπνεα σύμβολα
δίχως να βλέπω πια του κόσμου μας την υδατογραφία
βιώματα ευδιάλυτα κι ο άνθρωπος
πλήρης από έρεβος
ανάμεσα στα τόσα φώτα και την ηλιοσύνη.
Χαιρόμουνα λάμποντας από θαυμάσιο σκοτάδι
στον Άθωνα πυραχτωμένον απ’ την καταιγίδα.
Βρωτός ο θάνατος πετσί και κόκαλο
βαθύτερος αντίκρυ στην αγάπη
κι ο χρόνος ήτανε χαρμόσυνη διάρκεια
βαθύτερος ο κόσμος μέσ’ στα μοναστήρια.
Κ’ εγώ οδοιπορούσα ολομόναχος
αγγίζοντας το εύοσμο κενό για να στηρίζομαι
δίχως ούτε τα βήματα στην ανυφάντρα νύχτα
στοχάζοντας εδώ στον Άθωνα
πως όταν βλέπω στη θανάσιμη Αθήνα
τους σκουπιδιάρηδες να πετούν έρημα
τα σκουπίδια στ’ αβυσσαλέα τους αυτοκίνητα
μούρχεται γοερά να φωνάξω:
Πετάχτε με κι εμένα μέσα.

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΛΗΘΗ, 1982