ΠΕΤΡΑ ΑΣΠΡΗ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ
Ο Σίμα
σπέρνει μια πέτρα
στον αέρα
Η πέτρα ανεβαίνει
Μέσα
υπάρχει ένας γέροντας που κοιμάται
Αν ανοίξει τα μάτια
η πέτρα σκάει
μύλος από φτερά και ράμφη
πάνω σε μια γυναίκα
που κυλάει
ανάμεσα στις γενιάδες του φθινόπωρου
Η πέτρα κατεβαίνει
φλέγεται
στην πλατεία του ματιού
ανθίζει
στην παλάμη του χεριού
μιλάει
μετέωρη
aνάμεσα στα στήθη σου
διάλεκτοι του νερού
Η πέτρα ωριμάζει
Από μέσα
τραγουδούν σπόροι
Είναι εφτά
Εφτά αδελφές
Εφτά οχιές
Εφτά στάλες νεφρίτη
Εφτά λόγοι
αποκοιμισμένοι
σέ γυάλινο κλινάρι
Εφτά φλέβες νερού
στο κέντρο
της πέτρας
που ανοίχτηκε απ’ το βλέμμα
Σίμα: Ζωγράφος τσέχικης καταγωγής.
***
Η ΕΠΙΟΥΣΙΑ ΦΩΤΙΑ
Στον Juan Garcia Ponce
Σαν τον αέρα
κάνει και ξεκάνει
πάνω στις σελίδες της γεωλογίας,
πάνω στις γήινες τράπεζες
τα αθέατα χτίσματά του:
ο άνθρωπος.
Η διαλεκτός του μόλις κι είναι ένας σπόρος,
μα κοφτερός,
στην παλάμη του διαστήματος
Συλλαβές είναι πυρακτώσεις
Είναι και φυτά:
οι ρίζες τους
συντρίβουν τη σιωπή,
τa κλαδιά τους
κατασκευάζουν τα σπίτια των ήχων.
Συλλαβές:
δένονται και λύνονται,
παίζουν
με τις ομοιότητες και τις ανομοιότητες.
Συλλαβές:
ωριμάζουν στα μέτωπα
ανθίζουν στα στόματα.
Οι ρίζες τους
πίνουν νύχτα τρώνε φως.
Διάλεκτοι:
δέντρα πυρακτωμένα
με βροχής φυλλώματα.
Βλάστηση κεραυνών
γεωμετρίες της ηχού:
πάνω στο φύλλο του χαρτιού
το ποίημα γίνεται
καθώς η μέρα
πάνω στην παλάμη του διαστήματος.
*Από το βιβλίο “Οκτάβιο Πας – Ποιήματα”, εκδόσεις Ηριδανός, Αθήνα 1986, σε μετάφραση Μάγιας Μαρίας Ρούσσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου