Εκείνη είχε χρυσάνθεμα. Μπλέχτηκα λοιπόν με τους επίγειους διαβόλους πυρπολώντας τα λιμάνια. Ανώφελο. Τα είδα όλα. Σ' αυτόν τον δρόμο πολύ θλιμμένος για μελαγχολικός βρήκα την αφοσίωση στις πέτρες.
Ίδιε εσύ και ανούσιε! Τι να φοβηθώ ζώντας την λεπτεπίλεπτη τιμωρία; Ερμηνεύοντας την πιο διδακτική μας τραγωδία αποχαιρέτησα και εραστές και παπιγιόν. Τώρα απαιτώ τους σαδιστικότερους έρωτες τα πιο φοβερά μαστίγια.
Η κομπανία του άλλου κόσμου ήρθε.
Η παρακμή του έρωτα, εκδ. Διογένης 1976.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου