Πρωί-πρωί ξαστερωμένος απ’ τον ύπνο
– μια δικαίωση.
Στην εκκλησούλα των χωραφιών είν’ απόμακρες
όλες εκείνες οι καταστροφές και πιότερο
οι πολύχρωμες.
Καμιά διεκδίκηση, καμιά δυτική θεραπεία.
Σαν να με προσκάλεσαν οι πεθαμένοι
στις απρόσωπες σημασίες των θάμνων.
Ο θάνατος δεν νοικιάζεται –τό ’μαθα–
κι ο έρωτας φέρνει ψόφο στις ερινύες.
Θυμάμαι τώρα το νόμο να τρέφεται σ’ άλλη έκταση
τα τελευταία μου βήματα, τρία-τέσσερα,
σκεπασμέν’ από πυκνούς αιώνες
κι ο ήλιος να ’ναι πάντα το κέντρο της αποτυχίας
που χύνει σ’ άλλους κόσμους τις πράξεις και τα όνειρα
στους ανθρώπινους οχετούς – έθνη και κράτη.
ΛΕΥΚΟΠΛΑΣΤΗΣ ΓΙΑ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜΙΕΣ, 1971
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου