Επιτρέψτε μου να πω δυο λόγια για τη σημερινή επέτειο. Δεν θα σας μιλήσω με συνθήματα. Θα σας μεταφέρω πρώτα τις σκέψεις μου και μετά αντιδράστε κατά την κρίση σας.
Δεκατρία χρόνια πέρασαν από το βράδυ εκείνο που έφτανε στη χώρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μέσα σε ένα συγκλονιστικό λαϊκό παραλήρημα, φορτισμένος κι ο ίδιος από ιερή συγκίνηση και επιφορτισμένος από τον λαό ολόκληρο να επαναφέρει τη βιασθείσα Δημοκρατία στον τόπο μας.
Και αναίμακτα, σοφά και οριστικά, θέλουμε να το ελπίζουμε, πραγματοποίησε την εντολή που του ανέθεσε ο λαός.
Όμως, οφείλουμε να ομολογήσουμε όσο κι αν δεν μας είναι αρεστό, πως η πτώση της Χούντας δεν υπήρξεν μόνο έργο μιας καθολικής λαϊκής αντίστασης. Διότι βλέπετε όλες οι μεταπολεμικές μας κυβερνήσεις δεν φρόντισαν να κατασκευάσουν ελεύθερους έλληνες πολίτες, ώστε η Χούντα, η κάθε Χούντα, να μη μπορεί να σταθεί ούτε λίγες ώρες. Το έθνος αντιπροσωπεύτηκε μεταπολεμικά από τα φαντάσματά του.
Από τα Μακρονήσια, τις Ασφάλειες, τις παρακρατικές οργανώσεις και κάθε λογής άθλια γεννήματα χωροφυλάκων και αρρωστημένων σαδιστών, που μόνο κατάλληλοι δεν ήσαν για να κατασκευάσουν ελεύθερους πολίτες. Η πτώση της Χούντας υπήρξεν αποτέλεσμα συγκυριών και μιας αγιάτρευτης ως τη στιγμή εθνικής καταστροφής – της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο.
Σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά, γιορτάζουμε την ημέρα της Δημοκρατίας, με τον πρωτεργάτη της απόντα από την ενεργό πολιτική ζωή του τόπου, με την τουρκική κατοχή στην Κύπρο εξακολουθητικά παρούσα, με την φαρισαϊκή κάπως έρευνα του φακέλου της – που δίνει αφορμή σε ανίερα φασιστικά αυριανικά σχόλια – σα να μη γνωρίζουμε τους πρωταίτιους της καταστροφής, και με το περιεχόμενο της λέξης δημοκρατία, ολίγον ωχρό και ελαφρώς υποβαθμισμένο.
Η σημερινή 13η επέτειος «ημέρα της Δημοκρατίας» - όπως την αποκαλούμε – οφείλει να μας κινητοποιήσει ενεργά για τις βασικές έννοιες της Δημοκρατίας, πέρα από τους επίσημους και ημιεπίσημους εορτασμούς. Αν βέβαια θέλουμε η λέξη να διατηρήσει και να επαυξήσει το περιεχόμενό της, για να μην κληθούμε κάποτε να γιορτάζουμε επετείους χωρίς ουσία και χωρίς αντίκρισμα. Πριν χάσει η λέξη «δημοκρατία» το νόημά της, όπως τόσες άλλες σύγχρονες ελληνικές λέξεις.
Και πρώτον. Το κράτος να εγκαταλείψει την αυταρχικότητά του, για να γίνει πολιτεία, άξια και κατάλληλη για την διεκπεραίωση των προβλημάτων του κάθε πολίτη. Να αποκτήσει ανθρώπινη υπόσταση και να περιορίσει την εξουσία στα όρια τα ανεκτά και τα απολύτως ελεγχόμενα.
Δεύτερον. Ο πολίτης να αποκτήσει συνείδηση των δικαιωμάτων του. Για τις υποχρεώσεις του, συνεχώς του παρέχονται υπενθυμίσεις μετά φορτικότητας. Αλλά και οι υποχρεώσεις του να βασίζονται στον σεβασμό των συνανθρώπων και συμπολιτών του κι όχι σε μια αδιάκοπη υποχρεωτική προσφορά υπηρεσιών και παροχών προς μια ανεξέλεγκτη κατ’ ουσίαν ομάδα ηγετών – συνηθίσαμε να την αποκαλούμε «κυβέρνηση» - έστω και με δημοκρατικές διαδικασίες εκλεγμένη.
Τρίτον. Ο πολίτης να επιβάλλει στις διεκπεραιωτικές αρχές τον απόλυτο σεβασμό της προσωπικότητας του κι όχι να είναι έρμαιο βασανισμών και κακοποιήσεων, εις το όνομα του έθνους και των προβλημάτων αυτού. Να το βράσουμε το έθνος που μας καθιστά μέσω των μισητών οργάνων του ανυπόληπτα ζωύφια, καλύπτοντας έτσι την ανικανότητά του να ανταποκριθεί με περίσκεψη και χωρίς συμπλέγματα στις υποχρεώσεις του.
Τέταρτον. Να θεωρηθεί ιερή η έννοια και η παρουσία της νεότητας από όλους, κι όχι να ευνουχίζεται με κάθε μέσον ανενδοίαστα για την εύκολη υποταγή της στο κράτος ή στα κόμματα. Η εκπαίδευσή της να βασίζεται στην Παιδεία κι όχι στην πληροφόρηση ή στην δήθεν στρατιωτική εκπαίδευση από αγροίκους και συμπλεγματικούς εκπαιδευτές. Να σταματήσει η αστυνομική κηδεμονία και η δήθεν προστασία των πολιτών από «αντικοινωνικά» στοιχεία. Ο αληθινός νέος σήμερα αποκαλείται «αναρχικός» με την ίδια ασυνειδησία που κάποτε αποκαλείτο «αριστερός».
Πέμπτον. Οι ιδεολογίες και τα κόμματα απέδειξαν πως δεν είναι πλέον ειλικρινείς φορείς Δημοκρατίας , τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις. Γι’ αυτό να εγκαταλείψουν την επιμονή τους να υποτάσσουν τον πολίτη με κάθε μέσον στις επιδιώξεις τους και στις προοπτικές τους.
Και νομιμότης, δεν είναι δυνατόν να νοείται η με κάθε τρόπο ένταξή μας στις υπάρχουσες πολιτικές παρατάξεις. Πας μη ενταγμένος ανεξέλεγκτος άρα ύποπτος αναρχικός και τέλος, καταδιωκόμενος. Αυτή είναι η ιδεολογία των ΜΑΤ κι όχι ενός ελεύθερου πολίτη. Οφείλουμε να καταστρέψουμε τέτοιους «εθνικούς» συλλογισμούς, που χρόνια τώρα ροκανίζουν το Δημοκρατικό μας πολίτευμα και εκμηδενίζουν κάθε φορά με διάφορες αφορμές τη μόνη ιερή και ζωντανή ύλη του τόπου μας, τη Νεότητα.
Μιλάμε συχνά για τη μάστιγα που χτυπά τους νέους μας. Για τα ναρκωτικά και την πολιτική αδιαφορία. Κι εννοούμε να παραλείπουμε τη μόνη αλήθεια, πως εμείς τους οδηγούμε στην αδιαφορία και στα ναρκωτικά, με τις προϋποθέσεις ζωής που τους δημιουργήσαμε. Τα ναρκωτικά εμείς τους τα δίνουμε για να τους εκμεταλλευθούμε. Και φυσικά εκείνοι διαλέγουν τα δικά τους ναρκωτικά, τουλάχιστον αυτά που τους εμπνέουν και τους κάνουν κέφι. Ποιά η διαφορά της υποταγής των στο απάνθρωπο κράτος από την υποταγή των στον ανάλγητο έμπορο ναρκωτικών; Ο θάνατος είναι πολλές φορές μια προοπτική καλύτερη από την πολύχρονη εκμηδένιση. Κι ας μην παριστάνουμε τους αφελείς κυνηγούς μερικών αχρείων μικρεμπόρων και μερικών αρρώστων που κάνουν χρήση ηρωίνης.
Επιτέλους, Δημοκρατία δε μπορεί να είναι ο Φαρισαϊσμός .
Τέλος, όλα αυτά κι άλλα τόσα, κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα με σαφείς κι όχι αμφιλεγόμενες διατάξεις. Κι όλοι να ορκιστούμε πίστη στο Σύνταγμα αυτό. Και η 3η Σεπτεμβρίου, ημέρα του πρώτου μας Συντάγματος, να γίνει η πρώτη και η μεγαλύτερη εθνική μας γιορτή, με πολυήμερες διδασκαλίες, στα σχολεία, των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών μας προς Αυτό.
Προς τα εκεί οφείλουν να στρέψουν οι νέοι πολιτικοί μας τις επιδιώξεις τους, και μόνο έτσι θα έχουν υψηλούς εθνικούς και σύγχρονους στόχους.
Κι όλα αυτά, για να μπορέσουμε να αντικρίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία και η έννοια της Δημοκρατίας να γίνει πανίσχυρη και ολοζώντανη στη χώρα μας, χωρίς να χρειαζόμαστε επετείους για την αποκατάστασή της, όπως σήμερα.
Αυτά τα λίγα είχα να πω, σαν ελεύθερος Έλληνας πολίτης. Και σας ευχαριστώ.
Από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι, Ο καθρέφτης και το μαχαίρι, εκδόσεις Ίκαρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου