O Καμπούρης
Από τη συνηθισμένη πρωϊνή όχθη
κερδίζω σπιθαμή με σπιθαμή τη μέρα:
τη μέρα των τόσων γκρίζων
από την απουσία έκφρασης νερών.
Τη μέρα εγώ με κόπο την κερδίζω
ανάμεσα στις δυο όχθες που δεν μεταβάλλονται,
άλυτη κι εγώ η ίδια για τη ζωή
...και κανείς δεν με βοηθάει.
Μα κάποιες φορές
με πλησιάζει ένας καμπούρης χασομέρης
ένα σύμβολο-προαίσθημα χαράς
που φέρνει το δώρο μιας προφητείας παράξενης.
Κι επειδή βαδίζει προς συνάντηση της επαγγελίας
με κουβαλά στις πλάτες του.
Αυτή η αίσθηση όταν με φώναζες
στην κόρη μου
Αυτή η αίσθηση όταν με φώναζες
μαμά
όταν βρισκόσουν στην αυλή,
στην αυλή του τραγουδιού
κι έπαιζες ένα τόπι όλο δικό σου
μ' εκείνη την επιδέξια επανάληψή σου
στο σπίθισμα της εφηβείας:
ήταν ήδη μια εγκατάλειψη
και δεν το γνώριζα.
Alda Merini, Folia Divina, / Θεϊκή Μανία, επιμ.-μετάφραση Ελσα Κορνέτη, εκδ. Ρώμη, 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου