Πλέουμε πάνω σ’ ένα απέραντο πτώμα.
Μα δε βουλιάζουμε, γιατί
δε συμβιβάζεται η αναπνοή μας με τη μπόχα του
δε συμβιβάζονται τα πόδια μας με τη λάσπη του
το χρώμα του δε χωράει στα μάτια μας.
Έχεις κι εσύ την ίδια ουλή ανάμεσα στα φρύδια.
Ακόμα ένα βουνό, ακόμα ένα βάλτο,
να πηδήσουμε κι αυτό το κύμα,
να περάσουμε κι αυτή την πτυχή αηδίας,
ακόμα ένας χειμώνας, ακόμα μια άνοιξη, ακόμα ένας σφυγ-
μος!
Τα χέρια σου μυρίζουνε τα μανταρίνια όλης της γης,
συνωμοσία χαμόγελου ξυπνάει στο πρόσωπό σου.
Δε θα βουλιάξεις! Στις κακοτοπιές
ένας ήλιος σε κρατάει απ’ τις μασχάλες.
Γενική Αίσθηση, 1954
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου