Το να ανήκεις σε μια χωρα σαν την Ελλάδα σημαίνει πως ως έναν βαθμό η αφρόκρεμα της διανόησης είναι δυνητικα αυτοεξόριστη και εκπατρισμένη, μεταποικιακή, διεσπαρμένη περιθωριοποιημένη. Εχει ένα σωρό ανάμεικτα συναισθήματα: ανασφάλεια, έλλειψη αυτοπεποίθησης και μια παράξενη έλξη προς τα ισχυρα κέντρα, τις μητοπόλεις ή απλώς τις κυρίαρχες χώρες. Πρόκειται για τον αντίποδα της πολύ γnωστής τάσης του εξωτισμού, που πολλοί συγγραφεις και ποιητες των δυο μεγάλων αποικιακών δυνάμεων, της Γαλλίας και της Αγγγλίας, έχουνν εξυμνήσει, κατά την οποια, η έλξη είναι φυγόκεντρος. Ο Μποντλαιρ, ο Μαλαρμε, κι ο Ρεμπώ έχουν πολλές φορές εκφράσει την επιθυμία να φυγουν προς άγνωστες ακτές. …» σ. 33
« ..Οι ποιητές και συγγραφείς μας είναι όλοι κατά κάποιο τροπο εξόριστοι απ΄τον καιρό τους ή απ΄την κοινωνία τους, επειδή δεν υπάρχει κάποιο καθιερωμένο πρότυπο ως σημείο αναφοράς –όπως ακόμα συμβαίνει- κι ο καθένας δημιουργεί ο ίδιος τους κανόνες για τον εαυτό του και δρα ανεξάρτητα από τους αλλους. Τα κονταροχτυπήματα για την κατάκτηση των επάθλων προκαλούν χάος ενώ οι φιλονικίες δε βασίζονται σε λογική ανταλλαγή επιχειρημάτων. Τα υποκειμενικό υπερισχύει, ενώ η κριτική σκέψη υπονομεύεται. Οι συζητήσεις για λογοτεχνικά θέματα θυμίζουν πολιτικές αψιμαχίες, κούφια ρητορεία για ασήμαντα ζητήματα. Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις , παρεξηγήσεις και κλίκες είναι ο κανόνας, ενώ έχθρες αλλά και φιλίες έχουν τον πρωτο λόγο. Ο Κάφκα περιέγραψε αυτό το ανταγωνιστικό και έντονα προσωποκεντρικο κλίμα, μέσα στο οποίο αναπτύσσεται μια λογοτεχνία περιθωριακή. Υπάρχει εντονη δραστηριότητα, πολλά περιοδικά και βιβλία εκδίδονται, το αναγνωστικο κοινό είναι ένθερμο και ακόρεστο, κι όταν καποια μορφή επικρατήσει, παύει να αμφισβητείται. Γίνεται η σκια στην οποία όλοι γυρεύουν παρηγοριά,καταφύγιο και ασφάλεια» σ. 39.
Για μια θεωρία της Γραφής Γ'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου