« Ασχημο πράμα τα γεράματα, γιόκα μου
πίστεψέ με, αν είχα το κουράγιο, θ΄αυτοκτονούσα.
Δεν θα ξαναϊδωθούμε. Μα κατάλαβες
πόσο σε αγαπώ;» Ηταν η φωνή της που άκουγα
στον ενύπνιό μου, αλλά τα λόγια αυτά
πώς να ‘τανε δικά της
μια και δεν απομόνωνε αγάπη από φόβο;
Δεν ήξερε πως ήταν Γιοκάστα
κι ότι εγώ βασιλιάς δεν ήθελα να γίνω.
Οι παρεξηγήσεις ξεπέρασαν το πέρασμά της .
Βαρυχτυπιέται απόψε η καρδια μου
κι αν δεν ήταν της Μάνας μου η φωνή
ποια υπόσταση την υποκρινότανε;
Ν..Κάλας, Γραφή και φως ( 1977-83)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου