Στη Γιώτα Αργυροπούλου
Στο στήθος της πάνω
όπου κατοικεί ο πόθος
τόξο πολύχρωμο ανοίγεται
να χορέψουν πεταλούδες
Με πόνο βαθύ
οι λέξεις πασχίζουν να γεννηθούν
Μέλι πορτοκαλιας
σταλάζουν τα χείλη της
και χύνονται στο γαλάζιο της θάλασσας
Δίχως λόγια° με χρώμα πορφύρας αδειάζει
του δειλινού τη θλίψη.
Όστρακο ανοιχτό η ψυχή της
συλλέγει ζωή από κόκκους άμμου
Στο βυθό της οι στίχοι
δημιουργούν νέους σχηματισμούς
Κοράλλια, πέρλες στολίζουν το λαιμό της
αναδυόμενοι πόθοι
χαϊδεύουν το δέρμα της επιφάνειας
Ω! Ποιήτρια
Πολύτιμο κοχύλι
η καλοσύνη σου
ηρεμεί τα κύματα
κάθε που τρέμουν...
Άνεμοι ανέστιοι
τις ξύλινες ρίζες σου χαράσσουν
Μα εσύ, Κυκλαδίτικη αύρα,
ταξιδεύεις με τους γλάρους
τα καράβια μέχρι τον ουρανό...
Δημοσιεύτηκε στις 20 Ιανουαρίου 2023 στον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου