Το φεγγάρι ήταν μέσα στο δειλινό·
Το κοίταζα ακόμα με τις αισθήσεις της μέρας,
Άρχιζα γύρω να νιώθω τους δεσμούς του
(Στο λιθόστρωτο, στις σκάλες, στα κατώφλια).
Από την πόρτα μού μύρισε βασιλικός.
—Αχ φτάνει αυτό για μια ζωή! (έτσι το σκέφτηκα)
Κι έληξε η άρνηση, ο ιδρώτας δρόσισε
Τόσο εύκολα, καθώς θυμήθηκα ποιος είμαι.
—Πηγαίνετε! Ας μείνει μόνο αυτό τ’ αηδόνι,
Και οι άλλες καθαρές φωνές (έτσι το είπα)
Κι ό,τι στον κόσμο ξέρει τι είναι: το φεγγάρι,
Το κυπαρίσσι, ο άνεμος, ο ποιητής.
Άρχιζα γύρω να νιώθω τους δεσμούς του
(Στο λιθόστρωτο, στις σκάλες, στα κατώφλια).
Από την πόρτα μού μύρισε βασιλικός.
—Αχ φτάνει αυτό για μια ζωή! (έτσι το σκέφτηκα)
Κι έληξε η άρνηση, ο ιδρώτας δρόσισε
Τόσο εύκολα, καθώς θυμήθηκα ποιος είμαι.
—Πηγαίνετε! Ας μείνει μόνο αυτό τ’ αηδόνι,
Και οι άλλες καθαρές φωνές (έτσι το είπα)
Κι ό,τι στον κόσμο ξέρει τι είναι: το φεγγάρι,
Το κυπαρίσσι, ο άνεμος, ο ποιητής.
Μάρτυρας Μοναδικός, 1961.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου