Federico Garcia Lorca - H καλόγρια τσιγγάνα

Στον Χοσέ Μορένο Βίγια

Σιωπή απ’ ασβέστη και μυρτιά.

Μολόχες στα λεπτά χορτάρια.
Η καλογριά σ’ ένα καμβά
Κλαδιά απ’ αγιόκλημα κεντάει.
Πετούν σε αράχνη γκριζωπή
τα εφτά πουλάκια από το πρίσμα.
Η εκκλησιά γρούζει στο βάθος
σαν μια ανάσκελη αρκούδα.
Πώς κεντάει! Με τη χάρη!
Στον αχυρένιο της καμβά
Θα ‘θελε εκείνη να κεντήσει
άνθη από τη φαντασία της.
Τί ηλιανθός! Και τι μανόλιες
από πούλιες και σειρήτια!
Τί σαφράνια και σελήνες,
στο πανί της λειτουργίας!
Πέντε κίτρα που γλυκαίνουν
στην κοντινή μέσα κουζίνα.
Οι πέντε του Χριστού πληγές
κομμένες από την Αλμερία.
Μπρος στης καλογριάς τα μάτια
δύο καβαλάρηδες καλπάζουν.
Ήχος υπόκουφος στο τέλος
της τραβάει την πουκαμίσα,
και βλέποντας νέφη και όρη
στα κοκαλωμένα βάθη
σπάζεται και η καρδιά της
ζάχαρη πού ‘ναι και λουίζα.
Ω, τι απόκρημνη κοιλάδα
με ψηλά είκοσι ήλιους!
Και τι ποταμούς ολόρθους
που της φτιάχνει η φαντασία!
Και πιάνει πάλι τα λουλούδια,
την ώρα που όρθιο, στην αύρα,
το φως παίζει με το σκάκι
το ψηλό απ’ τα καφάσια.


Μετ. Βασίλης Λαλιώτης