Czesław Miłosz - Αφιέρωση

Εσύ που δεν μπόρεσα να σώσω
Άκουσέ με.
Προσπάθησε να καταλάβεις αυτόν τον απλό λόγο γιατί θα ντρεπόμουν να προφέρω άλλον.

Ορκίζομαι, δεν έχω την ικανότητα να μαγεύω τις λέξεις.
Σου μιλώ με σιωπή όπως το σύννεφο ή το δέντρο.
Ό,τι μου έδωσε δύναμη, για σένα στάθηκε μοιραίο.

Μπέρδεψες το τέλος μιας εποχής με την αρχή μιας νέας,
Την έμπνευση του μίσους με τη λυρική ομορφιά,
Την τυφλή βία με την πραγματωμένη μορφή.

Εδώ είναι η κοιλάδα των ρηχών ποταμών της Πολωνίας. Και μια πελώρια γέφυρα
Που χάνεται στη λευκή ομίχλη. Εδώ είναι μια κατεστραμμένη πόλη,
Και ο άνεμος την ώρα που σου μιλώ
Εξακοντίζει τις κραυγές των γλάρων πάνω στον τάφο σου.

Τι είναι η ποίηση που δεν σώζει
Έθνη ή λαούς;
Συνενοχή με τα επίσημα ψεύδη,
Τραγούδι μεθυσμένων που ο λαιμός τους όπου να ’ναι θα κοπεί,
Ανάγνωσμα για φοιτητριούλες.

Ότι ήθελα την αληθινή ποίηση χωρίς να το γνωρίζω,
Ότι ανακάλυψα, αργά, τον ευεργετικό σκοπό της,
Σ’ αυτό και μόνο σ’ αυτό βρίσκω τη λύτρωση.

Συνήθιζαν να ρίχνουν κεχρί στους τάφους ή σπόρους παπαρούνας
Για να ταΐσουν τους νεκρούς που θα έρχονταν μεταμφιεσμένοι σε πουλιά.

Αφήνω το βιβλίο αυτό εδώ για σένα, εσένα που κάποτε έζησες
Έτσι που πια να πάψεις να μας επισκέπτεσαι.

CZESLAW MILOSZ, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός