Έμιλυ Ντίκινσον -Αυτό το πράγμα με φτερά ειν’ η ελπίδα (254)

Αυτό το πράγμα με φτερά ειν’ η ελπίδα
που στην ψυχή κουρνιάζει
και κελαηδάει τον σκοπό δίχως τα λόγια
και δεν αποσώνει τόσο δα ποτέ,

Και μες τη θύελλα γλυκύτερο ακούγεται.

Κι η καταιγίδα τι πικρή

Που στο μικρό πουλί μπορεί και μαίνεται

Ενώ σε τόσους πρόσφερε αυτό τη θαλπωρή.

Τ’ άκουσα στην πιο παγωμένη γη

Στη θάλασσα την πιο αλλόκοτη

Κι όμως ποτέ απ’ την ανάγκη

Ψίχουλο δε μου ζήτησε ψωμί.

***

254 (Hope is the thing with feathers)

Hope is the thing with feathers

That perches in the soul,

And sings the tune without the words,

And never stops at all,

And sweetest in the gale is heard;

And sore must be the storm

That could abash the little bird

That kept so many warm.

I've heard it in the chillest land,

And on the strangest sea;

Yet, never, in extremity,

It asked a crumb of me.

Μετάφραση: Αντώνης Μπαλασόπουλος