Ρένος Αποστολίδης- Η υποψία

Ο ένας πέθανε από λάθος.
Ο άλλος έφυγε με μια σχεδία
για το Γιοχάνεσμπουργκ,
γιατί οι δικοί του πήγαν εκεί κάτω,
λες κι ήτανε Σεπτέμβρης κι αλλάζαν συνοικία.
Ο τρίτος αυτοχτόνησε.
Η αγάπη σου παντρεύτηκε —την πήρες εσύ,
το ίδιο κάνει.
Άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι τρελάθηκαν…
Όλοι τελοσπάντων, κατά κάποιον τρόπο, λείψαν.
Παράτησαν τα σπίτια τους σε ξένους,
να περνάμε απόξω, να τ’ αναγνωρίζουμε,
και να μην τολμάμε να σφυρίξουμε.
Να λέμε: —Πάει αυτός!
Ή: Σπουδάζει στη Σορβόνη (κάτι τέτοιο).
Και το αποτέλεσμα;
Νάρχουνται κάτι απογέματα
ολόιδια με τ’ αλλοτινά,
και να λες: Πάω στο Νίκο…
(Αλλά δεν πας, έχει πεθάνει).
—Πάω στο Γιάννη… (Αλλά δεν πας μήτε σ’ αυτόν,
δίχως σημάδι στον κρόταφο).
Κι έτσι δεν έχεις πουθενά πια να πας
και κάθεσαι μονάχος σου και πλήττεις
με την υποψία
μήπως έχεις αργοπορήσει.

Ρένος Αποστολίδης