Μαρία Σερβάκη-Δύο ποιήματα

 ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΓΜΟΣ

Είπε: ίσως μια ύστατη προσπάθεια να τελειώσω μένα θάνατο…

ή κι ίσως πάλι εκείνη η πάντα ίδια, αέναη και σκοτεινή, η πέρα

από το θάνατο, καταγράφοντας εκείνο το από πουθενά ξεκίνημα…

η νοσταλγία… η νοσταλγία της άνοιξης… χώματα της άνοιξης…

ο κρόκος σπάζοντας τη λάμψη του στο φως… Τότε ακούστηκε

Καταγράφω και πεθαίνω… εδώ, εδώ, εδώ… καταγράφω

και πεθαίνω…

Καταγράφω και πεθαίνω…

Πεθαίνω πάλι ακούστηκε

Πεθαίνω πεθαίνω πεθαίνω

Σφύραγε από παντού

Πεθαίνω

Κι είχα πεθάνει από παντού.

Κ’ ύστερα μπήκαν οι άλλοι κι είχαν αρχίσει κι όλας

να σαπίζουν

Ο πιο βαθιά στη μουσική είπε τότε

Ποιος το περίμενε πως οι άνθρωποι θα ξερίζωναν τη γη

τόσο γοργά

Οι άλλοι σώπαιναν μεταίχμιοι

***

Χαμένος μέσα σε κισσούς και σ’ αγιοκέρια

Χρόνια χρόνια πριν

Να προχωρώ να προχωρώ

Γλίστρησε απ’ το σώμα μου το φίδι της ζωής

Τοπία αλλοτινά

Ξεχασμένα

Ποτέ υπαρκτά

Ο χώρος ο κλειστός ο γκρίζος του απέθαντου θανάτου

Πού πάνε; πού πήγαν όλοι αυτοί;

Μυρίζει πτώμα ο θεός

Ακούσαμε τόσα πολλά για τους απέθαντους λες κι ήταν

παραμύθια

Κάποιων κόσμων σκοτεινών

Μα ήταν μόνο οι καημοί κι οι λύπες κι οι αγάπες που είχαν

θεωθεί

Βάραθρα βάραθρα βάραθρα φωτός Αντέχεις;

Τόσο νερό η σιωπή Αντέχεις;

Πού; θυμάσαι πού; όταν θα με βρεις… όταν… όταν

Σα θάμα

Και τότε σκάλισε στον ξεχασμένο δρόμο ο θεός μια πικροδάφνη

Είπαν τότε οι φυλλωσιές

Είναι η άνοιξη;

Και ο θεός

Είναι ο έρωτας;

Ο Οδοιπόρος

Ο Θηρευτής

Και ο Καθρέφτης

Αιώνες αιώνες

Πριν; Μετά;

*Από τη συλλογή: Ο Οδοιπόρος, Εκδόσεις Εκάτη, 2013.

Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/2015/12/02/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AC%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%B9/